Erik Nook

Een belangrijk deel van Erik Nooks identiteit was die van een stedeling. Hij woonde immers in Den Haag, het grootste dorp van Nederland. Hij wilde best grootmoedig erkennen dat er enkele (twee namelijk) steden in Nederland waren die groter waren dan de zijne, maar dat maakte hem niet minder stedeling. De bewoners van Utrecht, die Den Haag, Rotterdam en Amsterdam voor zich moesten dulden, die hadden iets uit te leggen, aan zichzelf. Of aan Erik Nook, desgevraagd. Als je Utrecht een grote stad ging noemen, dan kon je dat van Alkmaar, Middelbug of Venlo ook wel zeggen.  Toen hij echter door de binnenstad van Zwolle aan het sjokken was, groeiden de twijfels voer Den Haag. Hij had met Justine grappen gemaakt over het een ding dat het ’provinciehuis’ genoemd werd. Vanuit allerlei plekken van de historische binnenstad konden wandelroutes gevolgd worden die zouden uitkomen bij dat provinciehuis. Erik Nook kon zich de betonnen bureaucratie van dat instituut precies voorstellen; hij deed e

Spoedig zou de oude van Justine tachtig jaar worden; het leek zijn enige schoonzoon derhalve passend om toch maar eens op zoek te gaan naar een cadeau. Wat heeft het voor nut om een tachtigjarige een cadeau te geven? Het belangrijkste nut is, dat men een pijnlijke discussie kan vermijden over het nut van cadeaus, en daarmee samenhangende thema's als dankbaarheid, familiezin en tradities. Geld was uiteraard het probleem niet. Feitelijk was een cadeau voor Gert een soort investering, aangezien de kans groot was dat Justine en Erik Nook de man zouden overleven en het cadeau, misschien nog in de verpakking, in de kolossale inboedel van de overledene zouden aantreffen. Wie een beetje 'n optimistische kijk op geld had, zou elk cadeau trouwens als een investering kunnen zien. Laat Erik Nook nou iemand zijn die een optimistische kijk had op geld! Zoals bekend runt Gert een winkelvoor kunstenaarsbehoeften in het centrum van Den Haag. De oude vindt dat de buurt verloedert, omgekeer

Erik Nook had een uitstekend plan gemaakt, voor de klus die hij deed aan de oostzijde van de noordflank. Het was erg bevredigend dat hij voelde dat hij zich nog steeds ontwikkelde in zijn vak. Dit plan was flexibeler dan al zijn vorige, terwijl er intussen rekening gehouden was met nog meer betrokkenen die graag wilden voelen dat ze erbij betrokken waren. Intussen had hij tijdens de ontwikkeling van het plan hoogstens drie keer gevoeld dat hij hard moest werken, althans, op een onprettige manier. En ook zo briljant: voor de uitvoering van het plan volstond het om de mensen die er sowieso al bij wilden horen worden, te belonen voor hun enthousiasme. Het plan voorzag er zelfs in dat wie de projectleidersrol van Erik Nook zou overnemen tot 40% van het plan zonder averij kon herzien, zo flexibel was het. Maar wie de projectleidersrol van Erik Nook ging overnemen wilde 45% van het plan herzien, nog voorbij de herzieningen die Erik Nook voorzien had. Die 5% debet resulteerde in een acc

En zo reed Erik Nook al voor de derde keer het terrein van De Eemhof in Zeewolde op. Het inspireerde hem om zijn vriend Sjoerd - net als vroeger - zich door het leven te zien ploeteren in het zelfstandige woninkje op het vakantiepark. Het hielp ook dat er een klus was in de noordflank, waardoor hij dagelijks maar veertig kilometer hoefde om te rijden om even bij Sjoerd langs te gaan. Erik Nook had verwacht dat hij alle portiers van De Eemhof nu dus wel zou kennen, maar een vakantiepark bleek daarin echt anders dan alle bedrijven die hij in zijn carrière al bezocht had. De portier van vandaag stond hem niet toe om met de auto tot voor het huisje van Sjoerd te rijden. Bovendien regende het ook nog, onderweg van het parkeerterrein over het eindeloze terrein met de bochtige, smal belommerde wegen. 'Voorzichtig, Simon is hier', lispelde Sjoerd door het erg smalle kiertje dat hij de deur, uit klaarblijkelijke veiligheidsoverwegingen, toestond. 'Simon?' Fatsoenlijke hui

Die had Erik Nook toch helemaal niet zien aankomen: dat Sjoerd besloot om Hester te verlaten. En zo'n vreemde manier ook om erachter te komen: door het van Hester te horen, en dus niet van Sjoerd. Hester was zijn vriendschap ingetrouwd, nadat Erik Sjoerd daarvoor al dik vijftien jaar uitgebreid en intiem gekend had. Zo zag je maar. Het was vervolgens Justine die hem aanmoedigde om nu contact te gaan zoeken met zijn oudste vriend; en niet met een lullig telefoontje, maar 'wees een man, ga hem opzoeken'. Wat Sjoerd had bedacht was om, nu het laagseizoen was, in een vakantiepark te gaan zitten. Hij had ook best bij zijn ouders kunnen logeren, die tezamen hun hoge leeftijd doorbrachten in een nette woning in Huizen, maar eerlijk gezegd hield de gehoornde echtgenoot de troostende aanwezigheid van zijn beide ouders niet langer dan twee uur uit. Zijn keuze was zodoende gevallen op vakantiepark De Eemhof in Zeewolde, daar om de hoek. Hij bivakkeerde nu in zo'n huisje. C