Leicastore, Amsterdam

Spoedig zou de oude van Justine tachtig jaar worden; het leek zijn enige schoonzoon derhalve passend om toch maar eens op zoek te gaan naar een cadeau. Wat heeft het voor nut om een tachtigjarige een cadeau te geven? Het belangrijkste nut is, dat men een pijnlijke discussie kan vermijden over het nut van cadeaus, en daarmee samenhangende thema's als dankbaarheid, familiezin en tradities.

Geld was uiteraard het probleem niet. Feitelijk was een cadeau voor Gert een soort investering, aangezien de kans groot was dat Justine en Erik Nook de man zouden overleven en het cadeau, misschien nog in de verpakking, in de kolossale inboedel van de overledene zouden aantreffen. Wie een beetje 'n optimistische kijk op geld had, zou elk cadeau trouwens als een investering kunnen zien. Laat Erik Nook nou iemand zijn die een optimistische kijk had op geld!

Zoals bekend runt Gert een winkelvoor kunstenaarsbehoeften in het centrum van Den Haag. De oude vindt dat de buurt verloedert, omgekeerd evenredig met de huizenprijzen. Zo trots als Gert op het predikaat 'koninklijk' is, dat zijn winkel siert, zo zit datzelfde predikaat hem in de weg om het gewoon op te geven met die winkel. Alsof Zijne Koninklijke Hoogheid WA ooit van plan zou zijn om daar een kwast of een schilderdoekje te kopen! De kans dat het staatshoofd voor een gesloten deur kwam te staan was aanzienlijk, aangezien Gert geen zin meer had om de winkel vaker dan een keer per week te openen.

Men kon niet ontkennen, opa Gert was een liefhebber van de kunsten. Uit bewondering voor zijn clientèle en voor de koningin-moeder zou hijzelf nimmer een kwast ter hand nemen, maar sinds hij voor zijn 75e verjaardag van Justine en Erik Nook een smartphone cadeau gekregen had, beleefde hij plezier aan het maken van kiekjes. Hij had zelfs een Instagram-account.

'Wat nou, als we hem een een goeie camera cadeau doen?' suggereerde Erik Nook.
'Ja, maar dan ook wel echt een goeie', vulde Justine hem aan.
'Iets klassieks. Een Koh-I-Noor? Is dat geen merk fototoestellen?'
'Dat zijn potloden, Erik. Kodac is een fotomerk, en Agfa.'
'Zie je ons al aankomen? Dat is allemaal rotzooi uit Japan. Het moet echt het beste zijn wat te koop is, Justine.'

Enfin, nadat ze wat op het internet geneusd hadden, viel hun keuze op een traditioneel Duits merk, dat verkocht werd op de van Baerlestraat in Amsterdam. De winkel was weliswaar nog niet koninklijk, zoals Gert, maar het adres ervan zou de goedkeuring van de oude wel wegdragen. Dat de winkel zichzelf een 'store' noemde, dat zouden ze gewoon niet aan hem vertellen.

Bleek dat bij nader inzien geld best het probleem kon zijn. Blijkbaar was het mogelijk om compactcamera's te verkopen die 20.000 euro kostten! 'Maar als de sluitertijd 1/2000 moet zijn, dan is die ook precíes 1/2000', benadrukte de ingetogen verkoper.
'O ja', vroeg Erik Nook, die van technische details hield, 'en welke afwijking is toegestaan? 1/1999?'
'Niet zo zeiken, Nook', zei Justine en ze liep met de Leica die 1/20 van die prijs was naar de kassa.