Waternet, Amsterdam

Erik Nook had ontdekt dat het niet per se nodig was om zich uitgebreid in het bedrijf te verdiepen, als hij er op stagebezoek ging. Of eigenlijk was het zo: tot nog toe had hij zich altijd uitgebreid verdiept, maar al zijn kennismakingsenergie was, doordat hij een een grote nieuwe klus begonnen, gaan zitten in de grote nieuwe klus en dus niet in het stagebedrijf van F. Hij wilde hier geen gewoonte van maken, maar verwachtte er wel mee weg te komen, als hij pas op het parkeerterrein op de Korte Oudekerkerdijk zou deduceren wat voor soort bedrijf het was, dat hij thans ging bezoeken.

De Korte Oudekerkerdijk was noch een verkruimelde steeg in het centrum van de stad, noch een verwaaid industrieterrein onder een viaduct van de A2, associaties die Erik Nook bij deze straatnaam onmiddellijk had. Verkruimeld of verwaaid: geenszins! Voor het eerst sinds hij in Amsterdam kwam werd hij overvallen door een een gevoel van afgunst. Het gebeurde niet al op het parkeerterrein, maar pas toen hij uit de lift van het Waternet-gebouw stapte. Amsterdam ontvouwde zich onherkenbaar. Een glinsterende rivier kronkelde een lommerrijk laagland in. Zuidwaarts ontvouwde zich een onbekende metropool (die bij navraag Duivendrecht bleek te heten). In het noorden was een vermoeden van een onherkenbare historische stad. Alleen een kenner zou de pedante Dam en Montelbaanstoren kunnen herkennen.  Den Haag was mooi en Rotterdam was ook niet mis, maar dit: geweldig was het!

Hij was dus bij Waternet. Daar kon hij zich wel iets bij voorstellen: pompen, filters, watermeters, bureaucratie en putdeksels. En F's interne stagebegeleider was bereid om daar nog aan toe te voegen: sluisdeuren, de dijkgraaf, riolering, scheepvaart en wildbeheer.
'Zozo', zei Erik Nook, en hij diskwalificeerde zich zodoende niet eens als technicus. Wie had kunnen bedenken dat het assortiment van Waternet zo groot was? De interne stagebegeleider was aandoenlijk trots op zijn Waternet.

Overigens bleek verder dat de interne stagebegeleider even slecht op Erik Nooks bezoek was voorbereid als hijzelf. Hij was een leeftijdgenoot, vermoedelijk ook eentje uit Delft, dus de sfeer was hartelijk en vergevingsgezind. En als de sfeer hartelijk en vergevingsgezind is, is de student die stage loopt in het algemeen ook tevreden - althans, zo schatte Erik Nook dat, met zijn beperkte ervaring, in.

Niet dat F aanleiding gaf voor vergevingsgezindheid; allerminst. De twee stagebegeleiders vonden het alleen nodig om in stereo te benadrukken dat hij misschien iets minder ambitieus moest zijn. Liever dat er in de komende weken gewoon iets zou worden afgemaakt. En daarmee kwam er alweer een einde aan het werkbezoek.

F had speciaal voor dit bezoek een dummy in gebruik genomen; op de eerste pagina ervan had hij aantekeningen voor het gesprek gemaakt - eigenlijk was F de enige geweest die was voorbereid. Op de gang had Erik Nook iemand anders ook al zien lopen, met een vergelijkbaar boekje. In een aanvechting vroeg hij aan F: 'Kan ik ook zo'n boekje krijgen?'

Dat was geen probleem, volgens F. Erik Nook was kinderlijk ingenomen met zijn verovering, waarvan hij bij bedrijfsbezoeken evenmin ene gewoonte wilde maken. Bij het afscheid en onder het oog van de niet mis te verstane beveiliging, hield hij het boekje onder zijn jas.